Welkom in Nederland, achter de tralies (1998)
Wie wat bewaart, heeft wat! (april 1997)
Steeds meer gevangenissen (oktober 1996)
Vluchtelingen: toen en nu. Kristallnacht herdenkingen in het teken van het vreemdelingenbeleid (december 1995)
Toespraak bij de Kristallnachtherdenking in Groningen (11 November 1995)
Voormalig vreemdelingenbegeleidster Anta van Bohemen: "Je bereikt niks met zo'n gevangenis" (oktober 1995)
Hans van Duijn is voorzitter van de Nederlandse Politie Bond. In diverse media heeft hij zich uitgesproken over de nutteloosheid van vreemdelingenbewaring (oktober 1995)
Coen Oosterveld: "Komst verwijderingscentrum geen oplossing werkloosheid Oost-Groningen" (oktober 1995)
"De zwarte kant van Nederland" Interview met Ad van der Maden van de ABVA-KABO (oktober 1995)
Hellevoetssluis Een vooroorlogse boodschap voor Ter Apel! (oktober 1995)
oktober 1996
NEDERLAND VOL MET ILLEGALE(N) BAJESSEN
Een vluchtelinge uit verwijderingscentrum Ter Apel 'verzet' zich bij het zoveelste interview met justitie. Gevolg: vreemdelingenbewaring, wegens het niet meewerken aan uitzetting. Nu nog in een politiecel, straks in gevangenis Ter Apel, onderdeel van verwijdercentrum Ter Apel.
Een vluchteling uit verwijdercentrum Ter Apel wordt door één van de bewakers van 'poging tot doodslag' beticht. De directie stuurt hem daarop naar de gevangenis, zonder proces. De rechter wordt ingeschakeld en spreekt hem weer vrij. Zo makkelijk gaat dat dus, van vrijheidsbeperking (Ter Apel) naar vrijheidsberoving (Nieuwersluis).
Cap '96
Cap '96 (celcapaciteit '96) voorziet sinds '93 in de bouw van nieuwe gevangenissen en de uitbreiding van het aantal cellen in Justitiële Inrichtingen. Een deel van die cellen is bestemd voor vreemdelingenbewaring, gevangenschap van mensen zonder verblijfspapieren. Cap '96, waarin Justitie en Rijksgebouwendienst samenwerken, plande 4500 extra cellen, de behoefte aan cellen voor vreemdelingen tot en met '96 werd geschat op 1380. Met Cap '96 is de capaciteit van het gevangeniswezen zelfs boven het nivo gebracht van de ons omringende Europese landen. Uit Cap '96: 'Door de toename van het aantal vreemdelingen dat naar Nederland komt stijgt de behoefte aan celcapaciteit voor de uitvoering van de vreemdelingenwet.' Deze botte 'logica' legt dus een directe verbinding tussen vreemdelingen en cellen. De suggestie wordt gewekt dat toenemende (illegale) immigratie en toenemende criminaliteit met elkaar in verband staan. Reorganisatie van politie wordt in Cap '96 rechtstreeks verbonden met verhoging van de celcapaciteit. Quota voor het aantal op te pakken illegalen waren al verhoogd in diverse politieregio's. Hechtenis van vreemdelingen in afwachting van hun uitzetting wordt als iets 'logisch' gezien in Cap '96. Cap '96: 'De Nederlandse inspanningen zijn erop gericht om het verblijf van illegale vreemdelingen in Nederland tegen te gaan, onder meer door de toegang tot collectieve voorzieningen te bemoeilijken.' De Koppelingswet is gelanceerd, het spektakel van de uitsluiting wordt vervolgd.
Cap '98
Cap '98, het vervolg op Cap '96, heeft nog meer cellen in petto. Zoals de oorspronkelijke 256 cellen in HvB Ter Apel, inmiddels aangevuld met 128 tot 384 cellen. Voor dit HvB is de capaciteit dus al opgerekt nog voordat met de bouw begonnen is. Ook breiden bestaande bajessen uit. Bij de Willem II is na de ingebruikname tot enkele malen toe een aantal cellen aangebouwd. Capaciteit is een rekbaar begrip: gepland wordt een x aantal cellen, gebouwd wordt een x+y aantal. Op naar Cap 2000?! Nederland zal vol zijn met illegale(n)cellen.
Illegale(n)bajessen
Vreemdelingenbewaring/hechtenis vindt plaats in politiecellen, gewone HvB's en HvB's speciaal voor illegalen en afgewezen vluchtelingen. De formele capaciteit is volgens Justitie momenteel 874, verdeeld over de Vecht/MPC Nieuwersluis 169, de Blokhuispoort Leeuwarden 7, de grensgevangenis A'dam 108, Willem II complex Tilburg 398. Dan zijn er nog HvB Breda waar 5 cellen zijn voor vrouwen zonder verblijfsvergunning, en HvB Zwolle, waar een 150-tal cellen voor illegalen leegstaat.
Eind april '96 werden twee nieuwe HvB's in gebruik genomen: de Geniepoort in Alphen a/d Rijn met 144 en HvB Zoetermeer met 48 cellen. Beide fungeren volgens Justitie tijdelijk ook als vervanger annex voorloper van HvB Ter Apel. Dit HvB Ter Apel zal 300 cellen tellen. De bouw in Ter Apel is vertraagd, onder andere wegens de zwaar vervuilde grond. Overigens is niet duidelijk wie momenteel vooruitlopend op HvB Ter Apel dan in HvB Alphen of Zoetermeer terechtkomt. Justitie heeft tot nog toe niet verhelderd hoe zij gevangenen voor HvB Ter Apel selecteert. De enige informatie is dat ze naast 'technisch moeilijk verwijderbare asielzoekers' ook 'reguliere vreemdelingen' in Ter Apel gaat detineren. Deze laatsten, 'gewone' illegalen, zitten ook in Alphen en Zoetermeer, maar net zo goed bijvoorbeeld in de Willem II. Alphen en Zoetermeer waren al gepland, los van HvB Ter Apel. De toezegging van Schmitz over de vervangingsfunctie eind december '95 was dan ook niet meer dan een zoethouder voor enkele kamerleden die hun schande uitspraken over de vertraging die HvB Ter Apel opliep terwijl zij het verwijdercentrum zo broodnodig vonden. In de praktijk begint zich trouwens wel af te tekenen welke criteria aangelegd worden voor de overstap van vrijheidsbeperking naar vrijheidsberoving, getuige bovenstaande inleiding. In Ter Apel zijn vrijheidsberoving en vrijheidsbeperking niet voor niets buren...
Alphen en Zoetermeer
Samen goed voor 192 cellen werden de illegalenafdelingen van beide streng beveiligde bajessen gevuld met illegalen. Afgelopen zomer stonden er in Alphen cellen leeg, maar intensiever oppakbeleid leidde inmiddels tot een gevulde gevangenis. De beveiliging kent een netwerk van electronische draden, 'towed wire'. Videocamera's focussen op de plek waar de draden zijn aangeraakt in geval van ontsnapping. De hekken klappen naar binnen als men erop klimt. In Alphen en Zoetermeer wordt net als bij de andere illegale(n)bajessen de kletspraat als verkooppraatje opgehangen dat er criminele illegalen worden opgesloten. Deze beeldvorming wordt extra versterkt door in beide HvB's zowel illegalen als illegalen die een strafbaar feit hebben gepleegd te detineren. De afdelingen zijn symmetrisch, waarbij de strafrechtafdeling bijvoorbeeld faciliteiten als een kapper heeft waar de illegalenafdeling helemaal niets heeft. Voor Alphen en Zoetermeer staat de termijn van maximum 2 maanden. Dit zogeheten 'sober regime' is namelijk ongeschikt voor langere detentie. Directeur van Manen van Alphen geeft toe dat het sober regime wordt gehanteerd omdat illegalen geen kostbaar programma mogen krijgen. Het maximum aan het sober regime betekent echter niet dat men vrij komt na die periode, nee, men wordt simpelweg overgeplaatst naar een ander HvB, bijvoorbeeld in de Willem II. Daar duurt de detentie gewoon voort, een carousselsysteem dus, waarbij geen limiet is gesteld aan bewaring, 4 tot 9 maanden zitten is geen uitzondering. In Zoetermeer ging deze zomer de Irani‰r Amir Mazloom in hongerstaking tegen dreigende uitzetting. Over hem gaat het verhaal op de achterpagina van deze nieuwsbrief.
Werkzame detentie
Sober regime wil zeggen: weinig faciliteiten zoals recreatie en daarvoor in de plaats arbeid. Dit idee van werkzame detentie, waarvan Kosto mede-architect is, vindt steeds meer gehoor, ook in bajessen voor mensen zonder verblijfspapieren. Het is namelijk goedkoop: het gevangeniswezen kan hiermee 20% bezuiningen. Arbeid is natuurlijk al langer een onderdeel in de bajes, maar maakte in de jaren '70 meer plaats voor het idee 'de gedetineerde tot een aanvaardbaar staatsburger om te vormen door 'persoonlijkheidsontplooiing'. Inmiddels is die benadering te soft maar vooral te duur bevonden. Werkzame detentie houdt een 'zakelijke benadering van de gedetineerde' in. In de meeste bajessen voor vluchtelingen en papierlozen is arbeid een vitaal onderdeel van de bajes, in Alphen, Zoetermeer, Nieuwersluis, de Willem II, binnenkort ook in de grensgevangenis waar bestemmingsplannen zijn gewijzigd en arbeidszalen worden gebouwd.
Wie regelt het gevangeniswerk? Het lijkt erop dat de gevangenisdirecteur zakenrelaties kan opbouwen en opdrachten in de wacht kan slepen. Welke willekeur is hier mogelijk? HvB Alphen bijvoorbeeld gaat nu de markt op om opdrachten en klanten te verwerven voor de arbeid. Een gevangenis wordt dan in feite als een bedrijf met een bedrijfsleider gezien, het liefst wordt er ook nog winst gemaakt. Directeur van Manen: "Bedrijfseconomisch gezien kunnen we niet ver onder de marktprijs duiken. We concurreren op het gebied van kwaliteit, service en betrouwbaarheid."
Toch zijn de arbeidskrachten in ieder geval zeer goedkoop en is de produktie gegarandeerd. Er worden werkzaamheden verricht waarvoor weinig andere bedrijven in de markt zijn, om in die zin concurrentievervalsing te voorkomen.
Directeur van Manen van HvB Alphen: "We berekenen geen overheadkosten voor gebouw en personeel. Loon van de gedetineerden, energie- en grondstofkosten en kosten voor investeringen worden wel doorberekend. Deze drie kostenposten worden voorlopig door het ministerie van Justitie bekostigd. Over een jaar moet de produktie zichzelf gaan bedruipen. Alleen de kosten voor het gebouw en het begeleidend personeel blijven daarbuiten."
Wie niet werkt zit op cel!
Werkzame detentie betekent ook het hooghouden van het arbeidsethos: geen werk, geen inkomen (dus geen inkopen in de bajeswinkel tenzij je eigen geld hebt). Niet werken houdt ook in op cel blijven. Bij entree in de bajes wordt met de gedetineerde het werk besproken. Wil deze niet werken dan worden er 'gesprekjes' gevoerd...
Arbeid betekent voor 'de illegaal' veel uren onderbetaald worden, bij werkweigering dus veel uren op cel. Een 'keuze' tussen een gulden per uur met eventuele toeslag en de hele dag alleen op cel. Een 'keuze' dus tussen de ene 'gedwongen' situatie (je hebt nu eenmaal geld nodig om bv. een telefoonkaart te kopen) en de andere (alleen op cel verblijven) en dat binnen een gedwongen situatie van vrijheidsbeneming.
In het begin wordt 'passend werk' voor de gedetineerde geregeld. Zo lang dit er niet is verdient men 80% van het basisloon van 1 piek per uur. De toeslagen bovenop de fl. 1,- per uur bedragen 40-60% van dat basisloon en worden toegekend als de produktie gehaald is. Wie voor de derde keer zijn produktie niet haalt, kan verwijderd worden van de afdeling. De 'werknemer' sluit een 'contract' met de 'werkgever', de gevangenis, die opdrachten van buiten aanneemt. Het contract houdt voornamelijk regels in, zoals, dat wanneer je niet je best doet, je kunt worden ontslagen. Of als je loopt te balen je vervolgens 14 dagen van de lijst geschrapt wordt. Wil je dan terug, dan is er geen recht op wachtgeld totdat er een plek vrij is. Niet aan de regels houden betekent sancties, zoals het verliezen van werk. Bij ziekte moet men naar de medische dienst voor een doktersverklaring; indien men al 5 dagen arbeid achter de rug had krijgt men 80% 'loon'. Destijds bij de arbeid in de grensgevangenis, werd de term 'loon' uitdrukkelijk vermeden en door 'zakgeld' vervangen. Dit om te vermijden dat 'arbeid' ook 'loon' zou inhouden.
Het soort arbeid is handwerk. Je kunt wel 'carrière' maken! Je wordt echter niet zomaar tot moeilijker arbeid toegelaten. Je moet je dan eerst wel waarmaken. Handigheid, werkdiscipline en aanleg zijn daarbij van belang. Men kan van doosjes vullen naar fietsmontage 'doorstromen'. De omstandigheden op de werkvloer laten soms te wensen over. Te weinig ontluchting, temperaturen te hoog, etc..
Uiteindelijk wordt verkregen 'loon' weer ge‹nvesteerd in het eigen gevangenisbedrijf in de vorm van inkopen in de gevangeniswinkel. De kringloop van het gevangenishuishouden.
Werkzame detentie
Het idee werkzame detentie/sober regime is voor het gevangeniswezen een bezuinigingsoperatie op arbeidskrachten van 20%. Personeel hoeft namelijk minder ingezet te worden ten behoeve van gedetineerden. Aan de ene kant bezuinigt dit idee op gevangenispersoneel, aan de andere kant creëert het goedkope arbeidskrachten, de 'illegalen'. Dat zijn twee vliegen in ‚‚n klap! Het idee is hypocriet: illegalen en afgewezen vluchtelingen mogen niet werken in de Nederlandse maatschappij. Vele gevangenen zijn opgepakt op de werkplek, als 'illegaal'. Argument daarbij is naast controle en uitsluiting vaak ook dat zij banen inpikken van Nederlanders. Ben je eenmaal achter slot en grendel dan 'mag' je wel weer werken. Onderbetaald en werk dat lang niet iedereen ambieert.
Arbeid past ook binnen het controlesysteem van de gevangenis: in de ploegendiensten kruisen de ploegen elkaar nooit, zodat concakt kan worden vermeden. De 'werknemers' zijn in de diverse arbeidszalen goed controleerbaar. Er dient doorgewerkt te worden, dus er is geen tijd voor geleuter, de pauze is kort. Arbeid betekent voor de gedetineerde ook tijdverdrijf, ontmoeting, en wordt door de gevangenis beschouwd als een vorm van bezigzijn, 'energie aftappen', zoals een personeelslid van de Willem II het formuleerde.
Gevangenis zonder tralies
AZC Ter Apel heeft dan wel geen tralies maar wel de intensieve meldplicht. Meermaals per dag dient men zich te melden voor weer een verhoor of interview, op de meest uiteenlopende tijdstippen. Als een vluchteling zich niet aan deze regels houdt, riskeert hij/zij volgens de vreemdelingenwet gevangenschap, tot een half jaar of een geldboete van de tweede categorie. Het zijn namelijk overtredingen. Marechaussee, grensbewakings-en andere ambtenaren hebben bij begaan van dergelijke overtredingen opsporingsbevoegdheid. Wat nu precies het 'niet houden aan die regels' is, is uiteraard weer nauwelijks vastgelegd, zodat Justitie veel speelruimte heeft bij de interpretatie. Vanuit AZC Ter Apel zijn dan ook meerdere mensen gedetineerd.
Ter Apel
Twee uur op bezoek in de 'desert' van Zuid-Oost Groningen, een impressie.
Op het wachthokje bij de poort staat nog steeds het woord NATO en ook de reusachtige hangars die dienden voor het militaire materieel tekenen de sfeer op het terrein van Ter Apel. Aan de Nulweg 1 ligt het complex van het (tot nu toe) noodasielzoekerscentrum met bijbehorende kantoren van de Immigratie- en Naturalisatie Dienst (IND). Het verwijdercentrum ligt tussen de grote legerhallen van het voormalige NAVO-depot waar zes noodgebouwen zijn opgetrokken. Eén voor de medewerkers van de Centrale Opvang Asielzoekers (COA), twee voor de IND, ‚‚n voor de cursussen, VluchtelingenWerk Nederland (die een signaalfunctie heeft) en Inlia (die de rechtsbijstand verzorgt) en twee flats met twee verdiepingen voor de vluchtelingen (totaal 100 plaatsen). De gebouwen zijn slechts noodvoorzieningen. Tussen de flats staan drie speeltoestellen en een klein blauw zwembadje. Het geheel staat ingeklemd tussen de hangars, waarvan er ‚‚n dienst doet als gymzaal annex garage. Op de loods is nog steeds het woord NATO te lezen. Het complex van het AZC en de IND wordt van de rest van het terrein afgescheiden door een laag hekje. Verderop zijn graafmachines bezig een groot terrein bouwrijp te maken. Hier komt als eerste het definitieve AZC, gepland voor mei 1997 met 300 plaatsen en dan het Huis van Bewaring, ook onderdeel van het verwijdercentrum. Het HvB was gepland voor medio 1997, maar is nu opgeschort naar 1998.
Even terug in de tijd. Het is 1995. De Tweede Kamer en het Ministerie van Justitie schreeuwen om het hardst dat een Ter Apel zo broodnodig is. De opvang (AZC's en OC's) zou verstopt worden met afgewezen vluchtelingen die ofwel technisch ofwel beleidsmatig niet uitzetbaar zijn. Snel, snel moest het allemaal worden geregeld. Een noodvoorziening moest de vertraging in de bouw van het echte complex opvangen. Drie maanden zouden mensen maximaal in Ter Apel verblijven, want de uitzettingsmachine zou effici‰nter en soepeler worden georganiseerd. Meer verwijderingsambtenaren (momenteel ongeveer 10 in Ter Apel) en een intensiever verwijderingsbeleid. Binnen de termijn van drie maanden zou Justitie intensief werken aan de verwijdering. Gemiddeld schommelt het aantal vluchtelingen dat gehuisvest is in Ter Apel rond de 40. Na vier maanden lijkt het aantal mensen dat voortijdig de illegaliteit in verdwijnt groot. Los van alle ellende die er reeds in Ter Apel heeft plaats gevonden (een vechtpartij, een hongerstaking en een mysterieuze zelfdoding) lijkt de realiteit van Ter Apel vooral op een werkgelegenheidsproject. Een heel verwijderingscentrum, veel bombarie en grootse woorden voor ongeveer 10 uitzettingen in vier maanden. De politiek kan tevreden zijn met het zoveelste mislukte experiment.
Dumpingen
Non-coöperatief gedrag, zoals Justitie het niet-meewerken aan uitzetting betitelt, is al evenzeer een rekbaar vaag begrip, willekeurig interpretabel, en met grote conseqenties zoals dumping op straat, door Justitie de illegaliteit in gedwongen. Al voor het verwijdercentrum bestond wist Justitie te melden dat 25% van de vluchtelingen daar non-coöperatief gedrag zou vertonen, derhalve na drie maanden Ter Apel op straat gezet zou worden. Ook zou 50% uitgezet worden, was de prognose en 25% zou wel coöperatief zijn en naar een gewoon AZC doorgeplaatst worden. De eerste tweemensen werden vrijdag 6 september jl. na 3 resp. 4 maanden verblijf in Ter Apel, gedumpt op station Arnhem, d.w.z. de illegaliteit in geslingerd. De Ethiopi‰r ging, de Kameroenees weigerde uit te stappen. Er onstond een handgemeen waarbij deze gewond raakte. Hij werd ingesloten en later alsnog gedumpt op station Amersfoort. De tweede dumping, van een vijftal vluchtelingen, vond plaats op 27 september. Deze gedumpten en gedupeerden zijn resultaat van wanbeleid van Justitie. Ze hebben meegewerkt aan de stappen tot de uitzetting. Anderen in Ter Apel wacht hetzelfde lot. Zij zijn al veel langer in het verwijdercentrum dan de 3 maanden die als termijn staan. Wij stelden in persberichten dat de gedumpten per onmiddellijk naar een 'gewoon' AZC moeten worden doorgeplaatst. Justitie stelt inmiddels dat de 3 maanden met 8 weken verlengd worden! Dit voor 'administratieve afwikkeling'. Bij navraag blijkt Justitie te bedoelen dat als men gedumpt wordt uit de opvangregeling, men ook weer hiertegen in beroep kan gaan. Die 8 weken zouden staan voor de beroepstermijn. Schmitz heeft de Tweede Kamer en ons allen steeds voorgelicht over de 3-maanden-termijn voor verwijdercentrum Ter Apel. Hiermee is de TK akkoord gegaan, erg genoeg en nu blijkt opeens de termijn van 8 weken eraan vastgeplakt. Dat betekent voor de vluchtelingen twee extra maanden onder vrijheidsbeperkende maatregelen. Twee extra maanden waarin Justitie blijft hopen dat de vluchteling vanzelf als hopeloze afdruipt en 'vertrekt'. Die periode hadden zij in een gewoon AZC kunnen verblijven volgens de ROA-regeling. Dumping vindt overigens niet alleen vanuit Ter Apel plaats, ook vanuit andere AZC's, OC's, gevangenissen worden mensen gedumpt met de aanzegging te vertrekken.
Justitie meldt dat men 'vrijwillig' naar Ter Apel vertrekt. Daarnaast horen we van veel vluchtelingen dat ze best willen meewerken aan onderzoek. Er valt sowieso weinig tegen te werken. Er vindt een ronde langs zo mogelijk diverse ambassades plaats, of men wordt op andere wijze gepresenteerd aan de ambassade. Ook krijgen vluchtelingen nogal eens papieren ter ondertekening onder ogen zonder dat ze weten waarvoor ze tekenen. Vrijwel alle tekst is in het Nederlands opgesteld, ook de voertaal in het centrum is Nederlands.
Ter Apel mislukt
Na de grensgevangenis, ooit bedoeld als luchthavengevangenis voor directe deportatie, die feitelijk niet verder kwam dan afschrikking, is nu ook verwijdercentrum Ter Apel failliet. Beide centra werden 'sluitstuk van het vreemdelingenbeleid' genoemd. In dit soort centra lijden mensen enorm, ze beantwoorden niet aan het bedoelde effect van massale verwijdering. Bovendien komen veel werknemers die nog goede bedoelingen met de vluchtelingen hebben in gewetenswroeging. Zij hadden hun werk aanvankelijk toch beslist anders bedoeld, menselijker. Zij zijn gewoon puur bewaker, ordehandhaver van een mislukt systeem. In Ter Apel zijn sinds de opening eind april '96 tot half september '96 124 vluchtelingen geweest, waarvan 10 het land zijn uitgezet, en 43 met onbekende bestemming zijn verintrokken. In het najaar wordt dit verwijdercentrum geëvalueerd, dat zal een hard gelag worden, Ter Apel werd zo bombastisch aangekondigd. Omdat het definitieve AZC voor 300 mensen gepland is, en nu het tijdelijk AZC voor 100 mensen als noodvoorziening is ingericht tot mei '97, is de vraag waar al dat personeel dan momenteel dienstdoet of rondloopt. Ter Apel was juist zo blij met werk. Er loopt in ieder geval een overdosis personeel rond als security met rammelende sleutelbossen. Momenteel is de verhouding personeel tot vluchteling zo ongeveer 3:1. Zal de volgende stap in het vreemdelingenbeleid na de evaluatie van Ter Apel najaar '96 dan weer het zoveelste tot mislukking gedoemde sluitstuk blijken?
Bezwaarschriften
We schreven als Autonoom Centrum bezwaarschriften tegen de bouw van het AZC zowel als HvB, onderdelen van het verwijdercentrum. Het eerste is niet-ontvankelijk verklaard. De commissie voor bezwaar- en beroepschriften oordeelde: 'het belang van uw organisatie is niet rechtstreeks bij het aangevochten besluit betrokken.' Vreemd genoeg is het tweede, met dezelfde intentie geschreven -AZC en HvB zijn immers onderdelen van het verwijdercentrum-, wel ontvankelijk verklaard, maar (na 7 maanden) verworpen. De kritiek op vrijheidsberoving van onschuldigen wordt door B&W verwezen naar Den Haag. Over het begrip 'onschuldig' zegt B&W dat de wetgever daar anders overdenkt dan het AC. M.a.w. vreemdelingenbewaring is voor 'schuldigen'. Dat is ¢f misbruik van de vreemdelingenwet, schuld/straf worden in een PI uitgezeten, ¢f het is valse beeldvorming, het begrip 'schuldige' vereenzelvigen met de gevangene, de illegaal. Dat is criminalisering, stigmatisering. Veder geven B&W toe dat de term Penitentiaire Inrichting beter had kunnen worden vervangen door Huis van Bewaring, zoals wij in ons bezwaarschrift stellen. Ook dat is illegalen associ‰ren met strafrechtgevangenen, dat is criminalisering.
PEP-forum in Nieuwersluis
Op 26 april waren we genodigd in een forum over vreemdelingenbewaring, georganiseerd door de Vereniging Penitentiair recht En Penologie, verbonden aan de afdeling strafrecht van de universiteit van Leiden. De locatie was HvB Nieuwersluis. In het forum spraken naast het Autonoom Centrum, de heren Baudoin, advokaat, van Kalmthout, voorzitter Commissie van Toezicht bij de Willem II, en liet directeur Föllings van de Willem II afweten omdat het Autonoom Centrum deelnam (!). In de zaal zat personeel van diverse illegalengevangenissen, een directeur uit het overleg van gevangenisdirecteuren, mensen van de afdeling strafrecht van universiteiten, juristen. Op de bijeenkomst werd deze vorm van detentie bekritiseerd. Vreemdelingenbewaring roept een ideologische discussie op die doet denken aan de kritiek op de vrijheidsstraf in de jaren '70, aldus ‚‚n van de organisatrices. Daarnaast vond men het ontbreken van een maximumtermijn aan vreemdelingenbewaring kwalijk, evenals het gebruik van de vreemdelingenwet als strafwet. In het voorjaar van '97 organiseren we i.s.m. de Balie een hoorzitting over vreemdelingenbewaring, die onder meer voortborduurt op bovenstaande conclusies.
