U heeft onlangs het digitale boek `Een schaamteloze tijd' op het Het Net gepubliceerd. Hierin beschrijft u hoe eind vorige eeuw uw ouders naar het voormalige Nederland verhuisd zijn en daar naar uw zeggen een onmenselijke behandeling kregen. Is dit niet een beetje overdreven?

Nee, ik heb geprobeerd zo objectief mogelijk die tijd te beschrijven. Mijn ouders waren gevlucht wegens bedreiging en vervolging. In Nederland heeft men hen drie jaar in een zogeheten opvangkamp gezet. Ook hebben zij nog zeven maanden gevangen gezeten tijdens welke periode twee maal geprobeerd is hen te deporteren. Mijn vader is daar gebroken uitgekomen. Na alle verschrikkingen die hij in zijn geboorteland had meegemaakt kon hij de behandeling in de kampen niet meer aan. Er brak iets in hem. De rest van zijn leven is hij verbitterd gebleven. Ons gezinsleven was een hel. Een oom van mij is na drie jaar wel gedeporteerd, er is nadien nooit meer iets van hem vernomen.

Hadden uw ouders dan anders verwacht? Het was het deel van de wereld waar zich in een eeuw tijd twee wereldoorlogen hebben afgespeeld, waarin voor het eerst in de geschiedenis gebruik gemaakt is van massa-vernietigingswapens. En natuurlijk was er de ideologie die toen bekend stond als fascisme en in de jaren dertig en veertig van die eeuw half Europa in zijn greep had.

Ja, u moet goed begrijpen dat er toen sprake was van een ideologische overheersing. Er ging een continue informatiestroom de wereld in, alsof er een hoogstaande beschaving in het Westen was. Ook was er een verschil in rijkdom dat we ons nu niet meer voor kunnen stellen. Mijn ouders namen zonder meer aan dat ze daar bescherming zouden krijgen. Ook al omdat ze zelf geloofden in de beschaving en voelden dat ze daar in thuishoorden.