Wat valt er te kiezen? (mei 1998)
De zin of onzin van discussies met politici (mei 1998)
Samenwerken en netwerkvorming (december 1996)
Humanistische Beweging (oktober 1996)
Discussie met kleur(april 1996)
Discussie over de Identificatieplicht(april 1996)
Bewegingsdiscussie (december 1992)
Anti racisme strategie (december 1992)
december 1992
Bewegings discussie
De meeste solidariteitskomitees en aktiegroepen beperken zich tot het be‹nvloeden van de politiek door lobbywerk en informatievoorziening. Er wordt weinig konfronterend gewerkt en akties vinden bijna niet plaats. Het lijkt erop dat wat na de jaren zestig is gebeurd deels ook nu weer plaatsvindt: het inkapselen van aktiegroepen na een opleving van sociaal protest. Diegenen die dit niet hebben laten gebeuren zijn steeds meer ge‹soleerd geraakt, wat voor een groot deel aan hen zelf te danken is geweest. Verschillende aktiegroepen, vooral binnen de radikale autonome beweging en alles wat daaruit voorgekomen is, hebben eigen strukturen ontwikkeld en sociale verbanden opgezet. Deze zijn zich steeds meer gaan afzetten tegen de rest van de maatschappij en hebben zich vervolgens vervreemd van deze maatschappij. Doordat er in het begin behoorlijk sukses was met verschillende akties is er een vorm van arrogantie ontstaan: 'wij zijn de echte radikale linkse mensen', de rest zijn 'softies', 'reformisten', 'sociaal demokraten' enz.. We hebben ons dus min of meer buiten de maatschappij geplaatst. Hierdoor werd de beweging ook een makkelijk doelwit voor de overheid en de media om te kriminaliseren en verder te isoleren. Deze ontwikkeling heeft zich tot eind jaren tachtig doorgezet. In die periode hebben enkele groepen gepoogd een revolutionaire politiek te ontwikkelen. Ook deze straalde een enorme arrogantie uit en stond buiten iedere realiteit. Veel van de middelen en vormen van akties zijn in de loop der jaren steeds sterker door starheid en dogmatisme gekenmerkt.De grote leegloop
Veel mensen die politiek aktief zijn geweest binnen 'autonome bewegingen' zijn voor zichzelf gaan kiezen. Veelal afgeknapt op macho-gedrag, intolerantie, en verstikkende normen en waarden binnen die bewegingen. Het aktievoeren leverde zowel materieel als immaterieel weinig op en er zat geen vooruitgang in. Velen zijn gaan studeren of gaan werken. Een deel van de mensen heeft eigen werk gekre‰rd, loonvormend (al dan niet via een banenpool), vanuit aktiviteiten die ontstaan zijn uit de beweging. Bewust of onbewust gaat het steeds meer om de zorgen van het voortbestaan van het werk en het afmaken van de studie. De oorspronkelijk (politieke) idee‰n, waar het bij het opzetten van aktiviteiten om ging, raken steeds meer achterop. Een niet zo vreemde ontwikkeling wanneer een politieke beweging weinig te bieden heeft en geen alternatief meer vormt. De verleiding is dan groot om gewoon in de maatschappij mee te gaan draaien, want die biedt wel wat: geld en intellektuele bevrediging via een studie of leuke baan. Op de lange termijn is er een groot probleem geweest bij de bewegingen die eind zeventiger en begin tachtiger jaren ontstaan zijn: het gebrek aan kontinu‹teit en kreativiteit. Door het gebrek aan samenhang en een aansprekende lange termijn politiek is er geen houvast voor mensen. De verleiding is groot om het na enige jaren aktievoeren op te geven. Het zijn dan ook sociale bewegingen geweest die zich op een bepaald onderwerp hebben gericht, zoals kernenergie, antimilitairisme, woningnood. Eigen aan dit soort bewegingen is dat ze op een gegeven moment veel mensen aanspreken en dat dit na verloop van tijd weer wegebt. Alleen de partij-politiek georganiseerde groepen die in deze bewegingen deelnamen of er zijdelings bij betrokken waren, bestaan veelal nog. De bewegingen zelf zijn verdwenen, maar ook vele mensen die zich niet aan een partij wilden binden maar wel een algehele maatschappijkritiek hadden. Het is dus ook voor een groot deel een organisatorisch probleem. Het is tot nu toe niet gelukt om iets van een autonome beweging met politieke kontinu‹teit van de grond te krijgen. Er moet nog opgemerkt worden dat de veranderingen die in de wereld plaatsvonden, een rol hebben gespeeld. Zo is bijna elk alternatief voor een kapitalistische samenleving op een grote mislukking uitgelopen. Dit betekent dat de meeste mensen de hoop hebben opgegeven en de samenleving zoals die is, geaccepteerd hebben.
Samenwerking
Van af het begin hebben we gesteld dat het nodig is om uit onze ge‹soleerde positie te komen en ons niet te beperken tot gelijk gestemde groepen uit eigen scene, maar de keuze voor samenwerking te laten bepalen door het feit of groepen daadwerkelijk iets willen ondernemen. In plaats van ons af te zetten en af te sluiten willen we diskussies aangaan. Natuurlijk is er wel een minimum aan politieke overeenkomst noodzakelijk. Het grote probleem daarbij, wat meteen aangeeft hoe ge‹soleerd radikaal autonoom links is, is ons verleden en onze naam. Veel groepen willen niets of weinig met ons te maken hebben omdat, wat veelal gezegd wordt, 'we uit de kraakbeweging zijn'. 'Kraakbeweging' wordt daarbij opgevat als de verzameling mensen die op straat rellen tot mensen die aktief zijn binnen RARA. 'Kraakbeweging' is een synoniem geworden voor geweld en verder niet nadenken. In de loop der jaren is een totaal negatief beeld en (voor-)oordeel ontstaan over alles wat radikaal autonoom links doet en in het verleden gedaan heeft. Ook al zou je stellen dat dat niet onze schuld is (wij denken voor een deel wel) dan nog is dit een gegeven en het lijkt ons nodig om dit beeld te doorbreken. We zullen moeten zorgen dat we een geaksepteerde politieke kracht worden binnen progressief Nederland. Dit staat los van de vraag of je het altijd met andere groepen eens bent over strategie en middelen. Pas nadat groepen zien dat je verstand van zaken hebt en initiatieven neemt, ontstaat er toenadering. We moeten ons eerst waarmaken. We zoeken dus kontakten en samenwerking op en willen de diskussie aangaan. We hebben ook bewust gekozen om geen verstoppertje te spelen over onze idee‰n en ons verleden. Ook al omdat wij vinden dat autonome bewegingen wel positieve dingen bereikt hebben en wel degelijk een belangrijke rol in een aantal zaken gespeeld hebben en nog steeds spelen. We hebben dat dan ook in onze naam laten blijken: Autonoom Centrum.
Toekomst
De komende jaren gaan er een aantal ontwikkelingen plaatsvinden die tot grote problemen zullen leiden. E‚n van die ontwikkelingen is een verdere verscherping van het vluchtelingenbeleid op het moment dat er sprake is van een onvermijdbare toename van vluchtelingen, met als gevolg grote aantallen illegalen. Een andere ontwikkeling is het voortzetten van de politiek van de afgelopen jaren: verdere bezuinigingen, minder zeggenschap en invloed van de gewone burger. Gevolg is dat steeds meer mensen hun vertrouwen verliezen in de politiek en een toename van angstgevoelens en onzekerheid. Bovenstaande ontwikkelen hebben weer hun weerslag in de groei van extreem-rechts. Vooral ook omdat er geen links alternatief is. Anti-racisme strijd en het vluchtelingenvraagstuk zijn onderwerpen waar veel mensen en groepen zich bij betrokken voelen. Het is dan ook waarschijnlijk dat rond deze onderwerpen een vorm van politieke beweging ontstaat. Het zal een beweging moeten zijn die uit een breed maatschappelijk vlak ontstaat. We denken dat het noodzakelijk is ons als radikale autonome groepen (mensen) te organiseren en deel te nemen aan zo'n beweging, willen we er niet buiten staan. De radikale autonome beweging bestaat nu vooral uit een los samenraapsel van mensen, bedrijfjes en andere aktiviteiten vaak voortgekomen uit de brede aktiebewegingen. Het zou goed zijn als dat losse verband niet nog losser wordt zodat het steeds meer uit elkaar valt, maar om te proberen er weer wat samenhang in aan te brengen. Zo'n beweging heeft niets te maken met geweld, zwarte kleding of ander uiterlijk vertoon, maar met het inzien van de noodzakelijkheid van buitenparlementaire strijd vanuit een fundamentele en radikale maatschappijkritiek.
Links alternatief
Buitenparlementair betekent voor ons overigens niet dat we geen invloed proberen uit te oefenen op de parlementaire politiek en besluitvorming. Het betekent wel de noodzaak om daarnaast onafhankelijk politieke strukturen en alternatieven op te bouwen. Die kunnen zich dus niet beperken tot (ex) bewegingsmensen; er kunnen bijvoorbeeld ook advokaten en mensen uit de kerkelijke wereld bij betrokken worden. De komende jaren zou gekeken kunnen worden of we ons op een of andere manier vanuit die nieuwe samenhang naar buiten kunnen presenteren als een politieke organisatie. In een groter verband zullen we links alternatief moeten gaan vormen met bijvoorbeeld kerken, derde wereld groepen, vluchtelingengroepen enz. om tot een politieke progressieve basisbeweging te komen. Een beweging en organisatie die niet alleen bestaat uit politieke kaders van groepen die vaak spreken namens een onduidelijke achterban, maar ‚‚n waar mensen zich direkt bij betrokken voelen. Het is belangrijk om een vorm van organisatie te vinden waarin we ons allemaal kunnen vinden en die we ondersteunen. Slechte ervaringen hebben we bijvoorbeeld met de laatste manifestatie bij de gemeenteraad in Amsterdam toen de CP werd ge‹nstalleerd. Bij de voorbereiding van de manifestatie leken de vergaderingen vaak voorgekookt door een aantal groepen. De manifestatie werd gedragen door tientallen organisaties en er werd zo nu en dan geschermd met achterbannen. Uiteindelijk waren er slechts 200 mensen op de manifestatie. Een duidelijk voorbeeld dus hoe het niet moet. We denken voor de toekomst meer aan de manier waarop de anti-kernenergie beweging door middel van vele plaatselijke basisgroepen georganiseerd was. Zo'n groter verband zou zich echter niet alleen moeten richten op anti-racisme, vluchtelingen en derde wereld, maar ook op de verarming hier. Het alternatief wat een dergelijke beweging kan bieden voor de parlementaire demokratie, is dat het mensen weer invloed op hun eigen leven en omgeving teruggeeft en in staat is direkte oplossingen te bieden voor problemen waar mensen mee zitten.
Een open beweging
Voorwaarde daarbij is wel dat zo'n beweging zich niet per definitie gebonden hoeft te voelen aan de bestaande rechtsorde of aan de grenzen die de parlementaire demokratie stelt aan politiek handelen. De politieke bases kunnen mensenrechten, basisdemokratie en een eerlijke verdeling van de welvaart zowel in Nederland als wereldwijd zijn. We moeten ons niet verliezen in achterhaalde slogans of verzanden in een intellektueel debat over wel marxisme of niet, het socialisme opbouwen enz.. Het lijkt ons zinvoller duidelijk te maken dat het zin heeft om je georganiseerd te verzetten en alternatieven op te bouwen. We pleiten dus voor een pluriforme linkse beweging. Het moet voorkomen worden dat de beweging snel ontaard in een richtingenstrijd of dat bepaalde groepen de boventoon voeren. Te vaak nog worden mensen gezien als revolutionaire subjekten waar elke stroming zich opwerpt om ze voor hun eigen politiek te winnen. Het is noodzakelijk dat mensen inzicht krijgen in de werkelijke oorzaken die leiden tot hun onvrede. Het doel moet volgens ons niet het streven naar de socialistische, de kommunistische, de anarchistische enz. maatschappij zijn, maar het verzet op zich. Daarmee wordt ook gemakkelijker een ideologie met een open karakter bereikt. Een ideale modelmaatschappij bestaat niet wat nog niet betekent dat er niet naar gestreeft kan worden. Voldoening moet ook in het verzet gezocht worden op het moment zelf. Verzet zal ook altijd blijven bestaan, ongeacht de maatschappelijke vorm waarin we leven (gelukkig maar). Wel kunnen we stellen dat het kapitalisme (of liever imperialisme) een vorm en een schaal van ongelijkheid en uitbuiting teweeg heeft gebracht die ongekend is.
