Ach, ach, ach

Oost-Timor: luisteren naar de mensen

Zoeklicht

Drie jaar sans-papierbeweging

Koppelingswet

Dagboek uit Oost-Timor

Kort nieuws

Europese asieltop in Tampere

De Europese veiligheid

De verwijderingsmachine op volle toeren

Het verhaal



Op de Grens komt drie maal per jaar uit. Het gaat er op lijken dat dit net genoeg is om conflicten te
 beschrijven die gepaard gaan met volkerenmoord en etnische zuiveringen. Als dit ook een verschijnsel is van de snel veranderende wereld, dan mag  de versnelling wel een tandje lager.
Tegenwoordig is het vanzelfsprekend dat dit soort conflicten niet veel met ‘ons’ gedrag te maken hebben, maar dat het meer direct gevolg is van machthebbers elders danwel dat het in de cultuur van de anderen meer past om te moorden dan in de onze. Wij, de Westers wereld, proberen telkens met moeite via de VN orde op zaken te brengen en vrede op aarde stichten.
Maar toch blijft het bij sommigen knagen. Is het niet zo dat het wangedrocht van de Indonesische staat, bestaande uit duizenden eilanden met totaal verschillende culturen en geschiedenis én centraal bestuurd een direct gevolg is van het koloniale verleden? Zijn veel conflicten in Afrika niet mede bepaald door de kunstmatige grenzen die de koloniale machten deze en vorige eeuw hebben getrokken? En hoe zit het met die olie in Koeweit en Timor? En waren veel conflicten niet te voorkomen geweest? Hoe komen die dictators en legers eigenlijk aan wapens? Zijn er ook niet heel veel belangen van de Westerse wereld in het spel? Vragen, vragen en nog eens vragen. Het wordt tijd om wat antwoorden te krijgen. In deze ‘Op de Grens’ hopen we weer een stukje van de sluier op te lichten. Veel aandacht voor Oost-Timor en het vreemdelingenbeleid van de toekomst.

Waarom gaat het ‘krachtige’ maar veel te late optreden van de VN niet gepaard met een aanbod om Oost-Timorese vluchtelingen op te nemen? Ja, ik weet het wel, het zijn geen échte vluchtelingen het zijn oorlogsvluchtelingen. Dat ze dood gaan, is erg maar ze gaan niet dood met het etiket als 'politiek vluchteling' en dat is dan jammer voor hen.
Zo is er ook een verschil tussen de dood van een Nederlandse journalist (die gewoon zijn werk doet) en bijvoorbeeld een Oost-Timorese journalist (die iets minder gewoon zijn werk doet). Maar wat is dat verschil nu eigenlijk?
De één belandt anoniem in een massagraf en de ander wordt wereldnieuws. Bij de dood van de één gebeurt niets, slecht als hij met honderden anderen vermoord wordt, volgt misschien een oorlogstribumaal. Bij de dood van de ander wordt door minister van buitenlandse zaken van Aartsen geëisd dat de zaak tot de bodem wordt uitgezocht, hij wordt er zelfs even emotioneel van. En natuurlijk vinden we allemaal dat de pers onmiddellijk bescherming dient te krijgen voor Interfet; en de Timorezen dat zien we dan later wel; we kunnen dan in ieder geval verslag doen van het feit dat er voor hen te weinig bescherming is. Een aantal hulpverlenings organisaties had al kritiek op de voorrang die de pers kreeg. Omdat de pers als eerste naar Oost-Timor vervoerd moest worden, bleven de hulpgoederen voor de Oost-Timorezen die op dit moment honger lijden nog even liggen.
En wat we op bezig houdt is de door het hele land spontane en belangeloze akties voor Kosovo ten tijde van de oorlog aldaar en de oorverdovende stilte op dit moment wat betreft Oost-Timor. Geen knuffeldieren voor Oost-Timorezen. Is het te ver weg, of zijn 'ze' te ver weg door hun 'anders' zijn voor onze warme deken van zorgzaamheid.

Op het moment dat we in internationaal verband onder de vlag van vrede en de nakoming van mensenrechten militair optreden worden in eigen land de nakoming van mensenrechten weer verder ondermijnd. Ja niet voor ‘ons’ natuurlijk maar voor diegene elders in de wereld die van conflicten wegvluchten. Een nieuwe vreemdelingenwet: strafbaar stellen, opsluiten en verwijderen. Het zijn sleutelwoorden om Nederland en Europa op slot te doen. Ook voor deze vluchtelingen  geen knuffeldieren en voedselpakketten.
Ach, ach, misschien een beetje ouderwets maar ik zie vooral zwart-wit in de aan mij voorbij schietende wereld van kleuren en breedbeeld. Maar met het contrast is niets mis.

Ed Hollants

zoekarchiefdiscussiereageerhomeenglish