Retourtje Milaan-Amsterdam

In de berichtgeving over de gebeurtenissen tijdens de Eurotop heeft de nadruk voornamelijk gelegen op het politie-optreden op zondag 15 en maandag 16 juni. Op zaterdag 14 juni maakten politie en Justitie echter al duidelijk hoe zij dachten op te gaan treden tijdens de Europtop. 's Middags werden 131 Italianen aangehouden op het Centraal Station van Amsterdam. Onduidelijk was waarom. De beschuldigingen varieerden van vernieling tot zelfs kidnapping vaneen trein. Onderstaand verslag is gebaseerd op verklaringen uit Italië en Nederland.

Voorafgaande aan de Eurotop maakt de Italiaanse 'herstichte' Communistische partij bekend dat zij een treinstel ter beschikking stelt, zodat mensen tegen een minimaal tarief in staat kunnen zijn de demonstratie van 14 juni in Amsterdam bij te wonen. Door verschillende onafhankelijke radio's en autonome groepen wordt opgeroepen met deze trein af te reizen naar Amsterdam, niet alleen om te protesteren tegen de plannen voor de Europese Unie, maar ook om te protesteren tegen de houding van de communisten in het parlement. Daarin steunt deze partij de regering Prodi, die zich juist inspant om aan de eisen voor toetreding tot de EMU te voldoen, met alle sociale ellende die dat tot gevolg heeft.

Milano

Op 13 juni verzamelen zich bijna 5000 mensen (!!!) vanuit heel Italie op het station in Milaan, veel te veel voor de ene door de communisten georganiseerde trein. De hoeveelheid mensen zorgt ervoor dat het station feitelijk bezet is. Na enkele uren zien de spoorwegautoriteiten zich genoodzaakt een tweede, oude trein ter beschikking te stellen omdat duidelijk wordt dat de demonstranten niet van plan zijn het station te verlaten in een andere richting dan Amsterdam. Deze trein vertrekt als eerste. Een deel van de inzittenden heeft geen paspoort bij zich en weigert te betalen voor de reis. In plaats daarvan wordt tijdens de reis geld ingezameld voor de Zapatistas in Mexico. Een van de deelnemers verklaart later: "De treinen naar Amsterdam symboliseren onze afdaling uit de bergen om ons verlangen naar vrijheid te bevestigen. Daarom hebben we de grenzen gepasseerd zonder onze documenten te tonen. Want we zijn allemaal sans papiers. We kozen voor de trein omdat we vrijelijk de grenzen wilden passeren en overal aanwezig zijn waar over ons lot wordt bechikt".

Centraal Station

In de middag van 14 juni bereikt de eerste trein het Centraal Station van Amsterdam, maar pas na talloze rondjes rond Amsterdam gereden te hebben. De demonstratie heeft gewacht op hun komst, maar de trein kan pas het CS binnen als de demonstratie vertrokken is. Tot hun eigen stomme verbazing mogen de inzittenden de treinstellen niet verlaten en zien zij dat het CS omgetoverd is in een vesting vol politie. Als de tweede trein binnenkomt laat de politie een groot deel van inzittenden van de eerste trein naar buiten, maar de voorste wagons van de trein blijven omsingeld door politie. Duidelijk wordt dat de politie mensen aan wil houden omdat er vernielingen (grafitti) in de trein zijn aangebracht.
Twee parlementsleden van de 'herstichte' communisten willen onderhandelen en tevens de toegebrachte schade aan het treinstel vaststellen. Zij worden door de politie niet tot de trein toegelaten. Een journalist meldt zich met organisatoren van de demonstratie bij de politie. De journalist zat ook in de trein en zegt degenen die de grafitti hebben aangebracht te kunnen identificeren. Makkelijk zal dat overigens niet zijn, want de journalist zegt dat de betreffende personen door de politie uit de trein zijn gelaten tegelijk met ongeveer 1000 andere Italianen. De politie stuurt de journalist weg.

Als na afloop van de demonstratie bekend wordt dat er een grote groep Italianen op het CS wordt vastgehouden, besluiten groepen demonstranten te gaan kijken of ze nog wat voor de Italianen kunnen doen. Veel 'vrijgelaten' Italianen bevinden zich ook nog bij het station, in afwachting van hun medereizigers. Na enige tijd besluit de politie het Stationsplein af te zetten en worden er charges uitgevoerd. De Italianen uit de trein worden afgevoerd in stadsbussen. Volgens woordvoerders van de politie zijn zij niet aangehouden. Toch worden zij geboeid afgevoerd naar de Bijlmerbajes.

Bijlmerbajes

Aangekomen bij de Bijlmerbajes worden de arrestanten uit de bussen gehaald. Zij moeten geknield, met hun gezicht naar de muur op de grond zitten. Vervolgens begint de politie met het nemen van foto's en vingerafdrukken. Sommigen moeten bijna zeven uur geknield doorbrengen, worden met hun hoofden tegen de muur geslagen en op andere manieren geintimideerd. Anderen lopen verwondingen op als hun plastic handboeien met messen worden losgesneden door de politie. Niemand krijgt enige uitleg over wat er aan de hand is.

Station Sloterdijk

Enkele uren later worden de arrestanten overgebracht naar het Sloterdijk station aan de rand van de stad, om op de trein richting Itali‰ te worden uitgezet. De trein vertrekt omstreeks 23.00 uur. De politie had nog wel wat langer willen wachten, maar volgens spoorwegpersoneel was de staat van de locomotief zo slecht dat langer wachten niet verantwoord was. Bij Maarn wordt de trein op een zijspoor gerangeerd. De tweede trein vertrekt om 03.00 uur uit Amsterdam.

Emmerich

Bij Arnhem brengen de Italianen de trein zelf tot stilstand door aan de noodrem te trekken: zo willen zij hun eis voor water en brood - wat zij tot dan toe niet hadden gehad - kracht bij zetten. Na enige oponthoud rijden de treinen door tot Emmerich, net over de Duitse grens. Men mag niet verder rijden. Als uitleg hiervoor worden twee redenen gegeven. De eerste is dat de locomotief het niet meer doet. De tweede dat Duitsland weigert de trein toe te laten omdat deze uitgezette personen aan boord heeft. Niemand van de arrestanten heeft echter een papier gekregen waarin uitzetting werd gelast. Om de pijn wat te verzachten worden door de politie broodjes uitgedeeld. Bevroren. Ondertussen is de trein geheel omsingeld en zijn er schijnwerpers op gericht. De ramen zijn van buiten af door de politie afgeplakt. Tot zes uur in de ochtend duurt dit tafereel, totdat de trein plots gaat rijden.

De reis door Duitsland verloopt traag. Op ieder station probeert de politie de treinen binnen te komen of, wat vervelender is, verbiedt mensen de trein te verlaten om eten of drinken te kopen. De provocaties van de politie duren tot aan de Zwitserse grens. Bij Mannheim wil de politie de trein in om van iedereen foto's te maken en het identiteitsbewijs te zien. Ook hier wordt de trein weer afgeplakt van buiten en wordt het mensen verboden te trein te verlaten. De Italianen krijgen weer wat eten en drinken.

Lugano, Rome

Om acht uur 's avonds passeren de treinen de Italiaanse grens bij Lugano. Het gerucht gaat dat de Nederlandse en Duitse autoriteiten willen dat de Italiaanse politie de inzittenden arresteert. Dit gebeurt echter niet. Om 22.00 uur komt de eerste trein aan in Milaan. Sommige Italianen zijn op vrijdag om 11.00 uur uit Rome vertrokken naar een demonstratie waar ze niet aan deel hebben mogen nemen (!!). Maandagochtend om half zeven zijn ze terug in Rome. In de tussentijd zijn ze gearresteerd, zijn mishandeld in een Nederlandse gevangenis en hebben urenlang opgesloten gezeten in hun trein zonder eten of drinken.

De hele politie-operatie lijkt op een doelbewuste poging te verhinderen dat 5000 demonstranten zich zouden aansluiten bij een vreedzame demonstratie tegen de ontwikkelingen binnen de EU. De uitlatingen van hoofdoficier van justitie Vrakking - " Als je zag wat er uit die trein kwam, dan wist je wat er had kunnen gebeuren" - maken in ieder geval duidelijk dat de hele groep is afgevoerd op grond van hun uiterlijk en de ridicule angst dat de Italianen "zich aan zouden sluiten bij het blok van Duitse en Nederlandse autonomen" (Vrakking). Niet alleen de arrestatie van de groep is uiterst dubieus, ook de uitzetting van de groep roept vraagtekens op. Niemand heeft een dagvaarding meegekregen, niemand heeft te horen gekregen waaraan hij/zij zich schuldig zou hebben gemaakt.

"Voor een dag hebben we geleefd als iedere niet-Europese immigrant in de politiecellen van Europa. Voor een dag waren we 'sans papiers'. Het heeft onze woede en vastberadenheid alleen maar groter gemaakt. Jullie hebben ons je Europa binnengelaten via de achterdeur van de gevangenis, maar we zijn jullie er dankbaar voor, omdat het ons er nog eens van heeft overtuigd: jullie Europa is slechts Euro en gevangenis".