|
uit: Dwars door de buurt door: Hans Marcus Het
vluchtelingenprobleem blijft de gemoederen in
Nederland bezighouden. De
wereld wordt er, zeker na de aanslagen in Amerika in
september vorige jaar
niet veiliger op en het aantal vluchtelingen neemt
wereldwijd toe. Sommige
van die vluchtelingen komen in het vrije en veilige
Nederland terecht en
proberen dan hier, ver van huis en vaak ook ver van
familie en vrienden een
bestaan op te bouwen. Dat is niet altijd even
gemakkelijk want als
vluchteling kom je in een mallemolen van regels en
wetten terecht waar je
zonder hulp niet uitkomt. Ammar Katlama is 4 1/2 jaar
geleden uit Irak
gevlucht.
"Ik werkte in een fabriek in Bagdad als assistent ingenieur. Mijn specialisatie was het installeren en onderhouden van electrische installaties. Uiteindelijke wilde ik graag ingenieur worden en verantwoordelijk zijn voor alle apparaten in de fabriek. Na de Golfoorlog werd er in Irak veel gecontroleerd door de mensen van de Verenigde Naties (de VN). Deze moesten er voor zorgen dat Irak geen wapens meer produceerde of verborgen hield. In de fabriek waar ik werkte liepen deze mensen ook rond en omdat ik Engels sprak vroegen ze mij op een dag naar bepaalde dingen met betrekking tot de functie van machines enzo. Later hoorde ik dat ik eigenlijk niet met de VN mocht praten. Alleen mijn baas mocht dat. Ik wist dat niet en volgens de VN was ik verplicht om informatie te geven. Ik zag er ook geen kwaad in. Het waren vragen van technische aard en alleen maar bedoeld om uit te leggen wat een bepaalde machine deed. De volgende dag merkte ik dat ik anders werd behandeld. Ik moest ander werk doen en had het gevoel dat ik continu in de gaten werd gehouden. Men vertrouwde mij niet meer. Ook thuis werden mijn familie en ik ineens ook in de gaten gehouden. Dit ging zo 10 angstige dagen door tot ik door de veiligheidsdienst werd opgepakt en naar de gevangenis gebracht. Daar heb ik 6 maanden opgesloten gezeten. Ik werd er mishandeld en ondervraagd. De littekens op mijn lichaam getuigen daar van. Nadat ik, in februari 1997 werd vrijgelaten werd het leven er niet beter op. Ik moest 7 dagen per week werken. Mijn familie en ik werden nog steeds door de veiligheidsdienst in de gaten gehouden en geïntimideerd. Uiteindelijk ben ik via Noord - Irak naar Turkije en Nederland gevlucht. Omdat het voor mij het gevaarlijkste was om daar te blijven. Mijn moeder en mijn zus zijn in december 2000 naar Nederland gevlucht, zij zijn dus nog in procedure zoals dat heet. Ikzelf ben uitgeprocedeerd en wacht nu af wat er komen gaat. Ik heb geprobeerd mij zo goed mogelijk aan te passen aan de Nederlandse maatschappij. Een aantal cursussen aan de Joke Smitschool zorgde ervoor dat ik de taal machtig werd en kon gaan werken in de horeca. Ik heb goede getuigschriften en kan, wanneer ik een verblijfsvergunning zou krijgen zo aan het werk bij een restaurant. Eigenlijk had ik op 28 januari het land moeten verlaten omdat volgens de rechter de situatie in Irak voor mij niet meer bedreigend is. Ik weet echter uit betrouwbare bron dat ik bij aankomst in Irak direkt gearresteerd zal worden. Ik ben doodsbang om terug te gaan'. Ammar ten slotte: "Ik heb inmiddels een advocaat die voor mij gaat proberen om een heroverweging te bewerkstelligen bij de rechter. Ik wil heel graag in Nederland blijven en werken voor mijn geld. Ik heb gestudeerd en kan als ingenieur aan de slag. Ik weet alles van het repareren en installeren van elektrische installaties. Maar ik vind het ook niet erg om ander werk te doen. Ik hoop dat ik met mijn moeder en zuster een nieuw bestaan op kan bouwen en dat ik niet meer terughoef naar Irak. Het autonoom
centrum Er is nog een klein beetje hoop dat Ammar kan blijven. Niet alleen is hij goed ingeburgerd in de Nederlandse maatschappij maar hij is ondanks dat het al 28 januari is geweest niet daadwerkelijk uitgezet. De gemeente Amsterdam voert geen consequent beleid in dit soort zaken. Ze twijfelen al twee jaar of uitgeprocedeerde vluchtelingen ook daadwerkelijk zonder enige bron van inkomsten, want ze mogen niet werken en krijgen geen uitkering, uit huis gezet moeten worden. Soms gebeurt het wel en dan gaan wij van het Autonoom centrum als een soort blokkade voor de deur staan. Hiermee bereiken we niet alleen de media maar ook uitstel voor onbepaalde tijd. Probleem is ook dat de opvanghuizen voor daklozen altijd vol zitten, zeker in de winter. Wat een hoop mensen ook niet weten is dat er geen lijnvluchten vanuit Nederland naar Irak zijn. Je komt dus in Turkije uit en daar is de Turkse regering niet zo blij mee. De grote mate van onzekerheid is het allerergste. Mensen zijn jaren in Nederland, leren de taal, kinderen gaan naar school. Men bouwt een heel nieuw leven op in vrijheid en dan blijkt dat men toch nog terug moet. Een treurige en onduidelijke situatie waar volgens mij niet snel genoeg een einde aan moet komen".
Terug naar "Asielzoekers uit ROA woningen"
|
|
De asielzoekers en hun verhaal Fotos:
Hilco Koke
. |
