‘Ons
doel is om een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever te voorkomen,
door de droom van Palestijnen om zo'n staat te verwezenlijken, compleet
te vernietigen. We doen dit door zo veel mogelijk nederzettingen te stichten
in Judea en Samaria, zodat het nooit meer mogelijk zal zijn om zo'n droom
te hebben.’
Geula
Cohen, lid van de Knesset voor de Tehiya partij.
‘Er
is geen kracht in de wereld, niet door rellen, niet door terroristen en
niet door internationale druk die ons zal tegenhouden om nederzettingen
te stichten door 'het volk van Israël' in alle delen van 'het land
van Israël'.’
Yitzhak
Shamir
‘Als
de kolonisten de wet in eigen hand nemen, zal dat misschien helpen.’
Shlomo
Goren, Hoofd Rabbi.
Israëlische
doodseskaders.
Yasser
Abu Ghosh zat met zijn vriend in een koffieshop in het centrum van Ramallah
's morgens, 10 juli 1991. Het viel hem op dat mannen vanuit 2 auto's vlakbij
op hem zaten te letten. In de eerste zat een bekende collaborateur, in
de tweede 3 mannen in burger. Vermoedend wat hun intenties waren, stond
hij op en rende weg. Zij sprongen uit hun auto en renden achter hem aan.
Yasser struikelde; toen hij weer probeerde op te staan werd hij door 2
kogels in de rug geraakt. Toen hij op de grond lag kwam één
van de mannen naast hem staan en vuurde 2 kogels af in zijn achterhoofd.
Razzia's
Kolonisten
houden herhaaldelijk razzia's in Yab'ad, dat omgeven is door nederzettingen.
Groepen kolonisten slaan mensen in elkaar, schieten op hen en verbranden
bomen. In januari dit jaar probeerden ze de hoge school voor jongens in
brand te steken, dit werd nog net door militairen voorkomen. Later op die
dag kwamen ze terug en vernielden alle ramen en deuren van de school.
Op
8 mei 1991, begonnen Israëlische bulldozers 80 dunums land in Deir
al-Hateb te egaliseren terwijl kolonisten bezig waren honderden olijfbomen
te kappen. Toen de dorps-mukhtar (burgemeester) naar de militaire gouverneur
ging om te eisen dat het kappen gestopt zou worden aangezien hij en andere
inwoners de legale eigenaren van het land waren, beweerde de gouverneur
dat het land voor 15 Nis (fl. 13,-!!) en een pakje sigaretten verkocht
was aan een kolonist genaamd David.
Aanvallen
kolonisten
Kolonisten
vallen voortdurend dorpsbewoners aan die dicht bij nederzettingen wonen
en vernielen hun land, verwijderen omheiningen, kappen bomen en vernielen
gewassen. Ook bedreigen zij landeigenaren en verbieden ze hen hun eigen
land te betreden. In Bidu hebben kolonistenhet
dorpsbewoners onmogelijk gemaakt om 4000 dunums van hun land te betreden.
Kolonisten hebben een boer in elkaar geslagen toen hij zijn eigen land
probeerde te ploegen.
Op
3 juli '91 werden er door soldaten pamfletten op bomen gehangen bij het
dorp Beit Fourik waarin de bewoners gewaarschuwd werden dat ze de bomen
op hun eigen land moesten kappen. Dit deden de bewoners niet. Op 20 juli
deden soldaten met 5 bulldozers een inval in het dorp en stelden een uitgaansverbod
in. Hierna werden 18 dunums land platgereden waarvan al eerder bewezen
was dat het van de Palestijnse dorpsbewoners was. Israëlische autoriteiten
hebben een groot deel van het gebied rond de nederzetting Makhoura als
staatseigendom geconfisceerd en hebben de bewoners opgedragen duizenden
van hun bomen te kappen. Delen van de pamfletten: ‘Omdat u militair eigendom
heeft betreden en het land bewerkt heeft, er op gebouwd heeft en er op
verbouwd heeft, zonder toestemming van het Israëlische leger, moet
u het land terugbrengen tot de oorspronkelijke staat, alle bouwsels verwijderen
en bomen kappen binnen 7 dagen nadat u deze aankondiging ontvangen heeft.
Als u het niet doet, zullen de militaire autoriteiten het doen.’
Verbod
op gezinshereniging
De
Israëlische ‘civil administration’ in Bethlehem zond 30 brieven naar
Palestijnse inwoners van Beit Sahour met het bevel dat ze hun vrouwen naar
Jordanie moesten brengen omdat ze geen vergunning tot gezinshereniging
hadden.
‘Het
bouwen van nieuwe nederzettingen is een zaak die geen enkel commentaar
verdient, sinds de hele wereld aan het idee gewend is dat de Israëli's
het recht hebben om overal in de Westelijke Jordaanoever en op de Gazastrook
te leven.’
Yossi
Ben Aharon, directeur van het kantoor van Shamir.
Water
Israëlische
autoriteiten hebben 2 waterbronnen verzegeld van de families van 2 gedetineerden.
Inval
Israëlische
autoriteiten deden op 23 juli '91 een inval in het gemeentehuis van Nablus.
Meer dan 700 werknemers moesten het gebouw verlaten terwijl soldaten papieren
en documenten doorzochten. Een reden werd niet gegeven.
Marteling
met slangen.
Tijdens
een razzia van militairen op 26 juni '91 kwam een speciale eenheid vermomd
in burgerkleren in het kamp Aroub (Hebron). De speciale eenheid riep: ‘sla
ze, die soldaten’, en probeerde jongeren zover te krijgen dat ze stenen
gingen gooien. Dit werd niet gedaan omdat de jongeren onraad voelden. Toch
werden er 7 jongeren gearresteerd, geboeid en geblinddoekt afgevoerd. In
het militaire kamp vlakbij werden ze verscheidene uren geslagen en geschopt
om ze tot bekentenissen te dwingen. Hierna werden ze naar de gevangenis
van Hebron gebracht waar ze weer geslagen en verhoord werden door de Shin
Bet, maar ze bekenden niet.
In
de gevangenis van Hebron opende een soldaat een zwarte tas vlak bij enkele
gearresteerde jongeren. Uit de tas kwamen een aantal kleine slangen. De
soldaat liet de slangen over de hoofden en nekken van de jongeren kruipen.
Daarna zette hij de slangen onder hun kleren en dwong hij hen de mond open
te doen waarna hij de kop van de slangen in hun mond stopte. Ook plaatste
hij de slangen tussen hun benen op hun genitaliën. De jongeren waren
doodsbang. Na een halfuur bekenden ze alles waarvan ze beschuldigd waren.
Enkele van hen bekenden 14 tot 27 maal stenen gegooid te hebben naar militaire
patrouilles. Ze werden gedwongen hun verklaringen te tekenen en werden
teruggebracht naar hun cellen. Binnen 48 uur kregen ze een officiële
aanklacht voor stenen gooien.
Gratis
land voor kolonisten
Jeruzalem-
De Israëlische regering geeft gratis land aan joodse kolonisten in
de Bezette Gebieden. Een functionaris van het ministerie van defensie heeft
dit in Jeruzalem toegegeven. De regering-Shamir wil het zo voor joodse
kolonisten aantrekkelijk maken zich tussen de Palestijnen te vestigen.
(Parool 27-07-91)
Israëls
bejaarde regeringsleider zei tijdens zijn opvallend strijdlustige tv-optreden,
dat ‘...wat mij betreft de onderhandelingen nu al kunnen beginnen met Syrië
en andere Arabische landen, zonder de Palestijnen.’ Shamir herhaalde niet
bereid te zijn Bezet Gebied te ruilen voor vrede: ‘Ik geloof niet in een
territoriaal compromis. We hebben een zeer klein land. Tot in het diepst
van mijn hart ben ik ervan overtuigd, dat wij tot in de eeuwigheid met
dit vaderland verbonden zijn.’ (Volkskrant, 25-07-91)
Donderdagavond
werd een auto met drie Palestijnen erin aangehouden door een man in legerkleding.
Toen de auto stopte, leegde de aanvaller zijn machinegeweer op de auto.
De inzittenden raakten zwaar gewond. Familieleden van de slachtoffers en
liberale Israëli's beschuldigden de rechtse regering ervan dit soort
incidenten aan te wakkeren. Zij vinden dat niet hard genoeg wordt opgetreden
tegen joodse militanten die Palestijnen aanvallen. Woensdag nog werden
drie joodse extremistische kolonisten die levenslang hadden gekregen voor
de moord op drie Palestijnse studenten en twee burgermeesters op de Westelijke
Jordaanoever, na zeven jaar vervroegd vrijgelaten. (Trouw, 29-12-90)
Israël
heeft de beschuldiging van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken,
James Baker, van de hand gewezen, dat de nieuwe nederzettingen ‘...het
grootste obstakel op de weg naar vrede zijn.’ Jossi Ben Aharon, de directeur
van het kabinet van eerste minister Yizak Shamir, zei vanmorgen dat ‘...er
nu geen verband is tussen de nederzettingen en het vredesproces.’ Volgens
hem zal de nederzettingenpolitiek pas ter sprake komen als het vredesproces
in de fase van rechtstreekse onderhandelingen komt. De minister van bouwnijverheid,
Ariel Sharon, zei vanmorgen ‘verbijsterd’ te zijn over de uitspraakvan
Baker. Volgens hem had Baker moeten zeggen, dat de Syrische inlijving van
Libanon en de enorme wapenwedloop in het Midden-Oosten de vrede in de weg
staan. (NRC, 23-05-91)
‘Israël
maakt Palestijnse economie stuk’.
Vertegenwoordigers
van Westerse hulporganisaties in de door Israël Bezette Gebieden hebben
een vernietigend oordeel geveld over de ‘stelselmatige vernietiging’ van
de Palestijnse economie door de bezetter...Op de persconferentie werd uiteengezet
dat Israël met hoge belastingen en een zeer ingewikkeld en uitputtend
vergunningenstelsel de Palestijnse economie geen schijn van kans geeft
met de Israëlische industrie en landbouw te concurreren. De gemiddelde
wachttijd voor het verkrijgen van een vergunning voor het openen van een
zaak is zes jaar.
(NRC,
22-06-91)
Volgens
Vrede Nu geeft minister Sharon ook miljoenen dollars uit aan wegen om de
circa 100.000 kolonisten naar hun woonplaatsen te leiden zonder dat zij
daarvoor door of langs Palestijnse steden, dorpen of vluchtelingenkampen
hoeven te reizen. Het Ministerie van Huisvesting wilde niet reageren op
de beschuldigingen van Vrede Nu. Het zei alleen, dat het van plan is tegen
1992 13.000 wooneenheden op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook
te bouwen. Maar volgens de vredesorganisatie tonen de documenten aan dat
het Ministerie in die periode er 30.000 neer wil zetten. De pre-fab-huizen
kunnen in enkele weken worden gebouwd.
Vorige
week wees Israël een oproep af van de groep van de zeven grootste
industrielanden (G-7) om een einde te maken aan de nederzettingenpolitiek.
(Parool, 26-07-91)
President
Bush heeft het Congres gevraagd akkoord te gaan met het uitstel van de
kredietgarantie met 120 dagen tot na het begin van de vredesconferentie.
Terwijl
hij woest met zijn vuist op de tafel sloeg zei premier Shamir, tevens leider
van het rechtse Likud-blok, tijdens een bijeenkomst: ‘Al de gebieden van
Eretz Israël moeten bewoond worden door joden, in toenemende mate.’
Eretz Israël is een bijbelse term en Hebreeuws voor 'land van Israël',
waartoe onder meer de bezette Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook
behoren. In tegenspraak met eerdere uitlatingen zei de premier dat uitbreiding
van de nederzettingen noodzakelijk is om Sovjet-joden te huisvesten. Een
vergelijkbare uitspraak van Shamir in januari vorig jaar leidde tot afkeurende
internationale reacties. Israël beweerde sindsdien dat het huisvesten
van Sovjet-joden in de Bezette Gebieden geen stelselmatig beleid was'.
Shamir
spit de grond om voor een nieuwe stad binnen de Groene Lijn.
Deze
week is de bouwgrond voor de nieuwe stad Tzur Yigal bouwrijp gemaakt. De
stad komt 50 meter ten westen van de Groene Lijn , en dat gaf premier Shamir
en minister van huisvesting Sharonin
een toespraak de gelegenheid de politiek van de regering te bevestigen
joodse Israëli's te huisvesten in het gebied dat onder Israëlische
controle is. ‘Het is niet belangrijk waar precies deze nederzetting staat
op de kaart. Het is belangrijk dat hij ligt in het Land van Israël’,
zei Shamir tegen de ongeveer 1000 toekomstige bewoners van Tzur Yigal,
Likud-activisten en inwoners van de stad nabij Kochav Yair. Minister van
Volksgezondheid Ehud Olmert sprak botweg uit dat ‘...in het geval iemand
enige twijfel zou hebben, we vandaag de dag duidelijk moeten zijn datsinds
1967 er geen Groene Lijn is geweest. De Groene Lijn is niet de grens of
het raamwerk van de staat Israël, en dat is de nationale consensus
van de afgelopen jaren en nu.’
(Jeruzalem
Post, 05-10-91).
‘Degene
die tegen nederzettingen is, is tegen immigratie’. (Ariel
Sharon, Jeruzalem Post, 05-10-91).
Vier
joden tussen de vijftig en zestig zijn door de Israëlische politie
gearresteerd wegens het onder valse identiteit verkopen van land aan bewoners
van de Westelijke Jordaanoever. De mannen hadden zich als Arabier verkleed.
Onder hen bevonden zich twee advocaten en een makelaar in Arabische grond.
(Nieuw Israëlietisch Weekblad, 27-03-1987).
Bewoners
van Ramya verzetten zich tegen evacuatie.
Ramya
is een klein oud dorp ten oosten van Akka; er wonen 17 boerenfamilies.
Het dorp komt niet voor op de officiële Israëlische kaarten,
is niet officieel erkend, hetgeen inhoudt dat er geen water, elektra, wegen,
scholen of andere voorzieningen zijn; evenmin worden er bouwvergunningen
afgegeven. Israël weigert overigens 122 Palestijnse dorpen, waar in
totaal 77.000 mensen wonen, te erkennen en ontneemt ze domweg hun rechten.
Ramya
is nauwelijks toegankelijk door de ruige heuvels, waar het tussen gelegen
is. Niet ver er vandaan ligt de Israëlische nederzetting Karmeniel.
Israël heeft nu aangekondigd de 100 hectare grond van Ramya te annexeren
ter uitbreiding van Karmeniel ten behoeve van nieuwe immigranten. De bewoners
van Ramya zijn middels een dwangbevel gesommeerd het gebied binnen een
maand te verlaten. Volgens de Israëlische rechtbank is dat gebied
al in 1976 bij Israël ingelijfd en verblijven de dorpsbewoners daar
illegaal. Daarom moet ook elke familie nog een extra boete betalen, variërend
van 7000 tot 25.000 NIS. Geen enkele inwoner heeft overigens ooit een document
voor ogen gekregen m.b.t. inlijving, terwijl de inwoners zelf wel eigendomsdocumenten
hebben van Ramya. De ontruimingsbevelen komen net in de Mousson-tijd, de
tijd van oogst en de vruchtenpluk.
Inwoner
van Ramya en lid van de familie El Saoued: ‘Hoe kun je een mens met zijn
wortels uit de grond rukken en er een ander mens voor in de plaats te planten?
Wil dat zeggen dat Sovjet-nieuwkomers mensen zijn en wij niet? Waar is
de democratie? Ze willen ons bang maken omdat niemand van ons bestaan weet.
Ze noemen ons trekkende Bedouinen; we hebben hier huizen gebouwd, we leven
van de landbouw, we planten druiven, olijven, groenten en we hebben hier
vee. Wij wonen hier al zeer lang, lang voordat de staat Israël werd
gevestigd. En dan zeggen ze ronduit tegen ons: ‘Jullie bestaan niet!"
Onder
druk van protesten van de Ramya-inwoners heeft de Israëlische regering
zich nu bereid verklaard de grond van hen op te kopen en hen elders grond
aan te bieden in Arabische dorpen in de omgeving. Inwoners hebben dit aanbod
uiteraard afgewezen. Voor de familie El Saoued bijvoorbeeld zou dit betekenen
dat ze 11 hectare inleveren en er 400 m2 voor terug zouden krijgen! De
inwoners gaan in hoger beroep tegen het besluit, dat een vorm van apartheid
genoemd wordt. Op 17-8-'91 werd een solidariteitsmanifestatie gehouden,
waar ook bewoners uit de omgeving, Arabische en joodse politici uit de
Knesset en andere solidaire mensen aanwezig waren. Er waren spandoeken
met teksten als: ‘Hier zullen wij onze graven graven, op de laatste rotsen,
leve het leven’. Er werden leuzen geroepen als: ‘Wij zullen geen nieuwe
immigranten accepteren ten koste van onze Arabische dorpen’, en ‘Overdag
werken wij in hun fabrieken in Karmeniel, maar ze willen niet dat
wij slapen in onze huizen in Ramya naast Karmeniel’. Een lid van
de linkse Israëlische organisatie 'Charassa' zei: ‘Het besluit van
de rechtbank betekent dat er voor de Arabieren geen mens, geen droom, en
geen toekomst bestaat; dat is apartheid.’ Er verscheen ook politie om een
oogje in het zeil te houden, in opdracht van minister Znifi, die voorstander
is van deportatie van Palestijnen uit Israël, om de staat joods te
houden en te beschermen tegen de, zoals hij dat formuleert, ‘Arabische
kanker’. Er is een Comité voor Ramya opgericht, waarin Palestijnse
parlementsleden, Palestijnse organisaties in Israël (de inwoners van
Ramya zijn Israëlische burgers) en een deel van het Israëlische
vredeskamp samenwerken om Ramya en andere niet erkende Palestijnse dorpen
bescherming te bieden tegen de Israëlische plannen.
Een
ander, actueel voorbeeld van samenwerking tussen de Gush Emunim-beweging
en de Israëlische regering:
Begin
oktober '91 bezetten zwaar bewapende kolonisten van de Gush Emunim m.b.v.
parlementsleden en extreem-rechtse partijen in de regering Shamir een 40-tal
woningen in het dorp Silwan, dat grenst aan Oost-Jeruzalem. Deze actie
was de eerste in een door het leiderschap van de Gush Emunim-kolonisten
in de Bezette Gebieden aangekondigde reeks protestacties i.v.m. de 8e komst
van Baker naar het Midden-Oosten. De staatssecretaris voor Wetenschapszaken
en 3 kamerleden namen actief deel aan de actie, de minister voor Wetenschapszaken
kwam ter plekke zijn solidariteit betuigen en Sharon juichte de actie toe
met als argument dat joden de vrijheid hebben om overal in Groot-Israël
huizen te verwerven en te bewonen.
Het
Ministerie van Huisvesting van Sharon heeft een deel van de veroverde huizen
in Silwan gefinancierd, o.m. via de Himnuta-onderneming, een dochterbedrijf
van het Joods Nationaal Fonds. De huizen behoorden grotendeels toe aan
Palestijnen die in '67 in het buitenland waren en na die juni-oorlog niet
meer terug konden keren, en dus gedwongen werden een vluchtelingenbestaan
te leiden. Hun huizen vielen onder de ‘Law of Absentee Property’-wet; een
'Absentee' is iedere Palestijn die in 1967 niet (lijfelijk) aanwezig was
in of op z'n eigendom en daardoor z'n eigendomsrechten heeft verloren.
De 'beheerder' (een zetbaas van de staat) kan dan zulk eigendom verkopen
aan de staat, aan lokale raden, of aan het Joods Nationaal Fonds, maar
niet aan niet-joden. Naast het feit dat Palestijnen niet terug konden keren,
werd dus ook nog eens hun bezit onteigend.
Bij
de actie is een Palestijnse familie uit hun huis verdreven en hun inboedel
is kort en klein geslagen. Weliswaar zijn de huizen weer ontruimd door
de politie, die overigens van tevoren van de lang voorbereide actie op
de hoogte was. Maar in een van de huizen mag een kolonistenfamilie blijven
in afwachting van een juridische uitspraak. Die kan jarenlang op zich laten
wachten, deze truc kennen we van andere veroverde panden (Grieks-Orthodox
klooster in Oost-Jeruzalem): uiteindelijk wordt de diefstal gelegaliseerd
en de kolonisten mogen blijven. En als ze er eenmaal zitten zijn ze niet
meer weg te krijgen. Opvallend was dat bij de verslaggeving van deze actie
door de Israëlische media de Arabische naam Silwan reeds was vervangen
door een Hebreeuwse.