De 8 meest genegeerde verhalen Bron: Extra
redactioneel
Henk Hofland schreef al in november 2002, in één van zijn meer heldere momenten:
"Wij beseffen hier nauwelijks met wat voor intensiteit het Amerikaanse publiek op de oorlog tegen Irak wordt voorbereid. (...) Vaak is er een heftig debat tussen haviken en duiven, (...) maar het gaat niet om de verscheidenheid van meningen. Het is dit niet aflatende beeld van de oorlog in alle media. Iedere dag de reusachtige vliegdekschepen, startende bommenwerpers, soldaten in de woestijn, kaarten van Irak, Saddam, Saddam en nog eens Saddam en de stoeten van deskundigen op televisie. (...) Voor de oorlog feitelijk begint, wordt, door het debat, het publiek overtuigd van zijn onvermijdelijkheid. Voor de beoefenaars van de communicatiewetenschappen en historici is het een traktatie."
Of het vanuit de leunstoel bestuderen van het opzetten van een grootschalige oorlog in een arm Derde Wereldland een traktatie is, daarover kan men van mening verschillen. Maar hij heeft gelijk, er is weinig besef van hoe een moderne Westerse democratische regering haar bevolking met vrijwillige medewerking van onafhankelijke, vrije media klaarstoomt om dit soort verschrikkingen te accepteren en zelfs toe te juichen.
De belangrijkste truc om de mensen het idee van een oorlog te laten accepteren is door te focussen op 'het gevaar Irak'. Het leidt af van het voor het internationaal recht veel grotere gevaar de Verenigde Staten van Amerika, een schurkenstaat, die openlijk aangeeft zich niet aan dit recht te houden, de VN ‘irrelevant' verklaart en de meest geavanceerde militaire machine uit de geschiedenis inzet om een aanval voor te bereiden. Het gevaar VS is geen onderwerp in de Westerse media.
Een tweede truc: het benadrukken van onvermijdelijkheid. Zodra je een sfeer van onvermijdelijkheid in een land hebt geschapen, wacht het gros van de burgers enkel nog op het startschot, men kan er toch niets meer aan doen. Bovendien wordt het resterende debat enkel bepaald door de vraag “hoe maken we een einde aan Saddam?” Of de VS wel het meest betrouwbare land zijn om hierin het voortouw te nemen, blijft geheel ausser Frage.
Extra! stelde een absoluut niet onuitputtelijk lijstje met 8 kwesties op die in de media eveneens niet of nauwelijks aan de orde zijn gekomen. Dit is des te verwonderlijker omdat Irak al ruim een jaar het nieuws beheerst en je dus zou verwachten dat alle aspecten van het conflict onder de loep worden genomen.
Amerika valt aan!
Nederland bereidt zich voor op de aanval
Extra! stelde een absoluut niet onuitputtelijk lijstje met 8 kwesties op die in de media niet of nauwelijks aan de orde zijn gekomen. Dit is des te verwonderlijker omdat Irak al ruim een jaar het nieuws beheerst en je dus zou verwachten dat alle aspecten van het conflict onder de loep worden genomen. Niet dus (zie redactioneel).
1. De steun aan Saddam in de jaren 80.
Voor Amerika is Saddam altijd een belangrijke bondgenoot geweest. In de jaren ‘80 gebruikte Irak "vrijwel dagelijks" chemische wapens in de oorlog tegen Iran. In plaats van veroordelingen stuurden de VS de speciale afgevaardigde voor het Midden-Oosten, Donald Rumsfeld, naar Bagdad om Saddam een hart onder de riem te steken. En natuurlijk om Saddam te voorzien van nog meer biologische en chemische wapens. Massavernietigingswapens zijn nooit het probleem geweest, noch de dood van shi'iten en koerden. Het aantal doden van de eerste Golfoorlog wordt geschat op 1 miljoen. De problemen begonnen pas met de aanleiding voor de tweede Golfoorlog: de Iraakse invasie van Koeweit op 2 augustus 1990.
2. De 200.000 doden van de tweede Golfoorlog
Nadat "de grootste militaire macht in de geschiedenis" Irak in puin had gelegd, ontstond een opstand in het zuiden van Irak. De Verenigde Staten staken geen poot uit om de shi'iten te helpen. Achter de rug van het Amerikaanse leger werd de shi'itische opstand door de Republikeinse Garde, die op wonderlijke wijze de Amerikaanse aanval ongeschonden was doorgekomen, bloedig neergeslagen. Toen shi'iten gebruik wilden maken van de door de Amerikanen veroverde wapendepots kregen zij op vriendelijke wijze van de VS te horen dat dat niet mogelijk was. Zij die niet wilden luisteren werden bij de wapendepots weggeschoten. Generaal Stormin' Norman Schwarzkopf verklaarde achteraf dat hij was "beetgenomen" door Saddam Hoessein. Pas toen de Iraakse helikopters hun aanval inzetten op de koerden in het noorden werd, onder druk van de publieke opinie, een veilige haven gecreëerd. De regering van Bush legde uit dat deze steun aan Saddam noodzakelijk was voor de 'stabiliteit'. Het geschatte dodental bedroeg 200.000.
3. Massavernietigingswapen vermomd als sancties: 1,2 miljoen doden
Om Saddam een lesje te leren, werd Irak onderworpen aan economische sancties. Zelfs voedsel en medicijnen vielen onder het strenge regime. De VN schatten dat er maandelijks ca. 5000 kinderen stierven als gevolg van de sancties. Uit protest tegen dit beleid stapten verschillende belangrijke personen uit de VN, waaronder Hans van Sponeck en de tweede man van de VN, Denis Halliday. Ook het hoofd van het wapeninspectieteam, de Amerikaanse marinier Scot Ritter, begon een campagne tegen het Amerikaans-Britse beleid, met heel weinig succes. In een tv-interview werd de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Madeleine Allbright, geconfronteerd met de enorme gevolgen van het sanctiebeleid: "We hebben gehoord dat er een half miljoen kinderen zijn gestorven, dat zijn meer kinderen dan in Hirosjima, vindt u dat het dat waard is." Om de ongekende wreedheid te begrijpen zou in geen enkel bericht hierover het volgende citaat van Madeleine Albright mogen ontbreken: "Ik denk dat het een hele moeilijke keuze is, maar wij denken dat het het waard is."
4. Verzet tegen de Amerikaanse aanval bereikt historische hoogten
Het is nu iets meer dan veertig jaar geleden dat John F. Kennedy opdracht gaf tot de directe aanval op Zuid-Vietnam, middels grootscheepse bombardementen, chemische en biologische wapens. Het duurde nog zo'n drie jaar voordat het verzet hiertegen in de VS tot ontwikkeling kwam. Het verzet nu, vóórdat de daadwerkelijke aanval wordt ingezet is vele malen groter dan toentertijd. Dit gebeurt in de vorm van demonstraties en directe acties. Talloze maatschappelijke organisaties hebben zich uitgesproken, waaronder de raad van kerken, vakbonden en vele anderen. Het verzet wordt zo breed gedragen dat zelfs al meer dan vijftig steden zich hebben uitgesproken tegen de aanval op Irak, waaronder onlangs Chicago, met 46 tegen 1 stem.
5. Oud Europa vs. Nieuw Europa; Politiek leiderschap vs. Bevolking
In de befaamde frase van Rumsfeld worden zij die de Amerikaanse aanval afkeuren, neergezet als het Oude Europa. Zij die volgen, zoals Engeland, Italië, Polen en Tsjechië vormen het nieuwe Europa. In opiniepeilingen van Gallup en Time-Magazine blijkt dat 80 procent van de bevolking van de Europese (Oude en Nieuwe) staten tegen de aanval is. Kortom het Nieuwe Europa bestaat uit die leiders die de wens van hun bevolking negeren en achter de VS aanrennen. Nederland beweegt zich zeer zeker ook die richting op. Minister van Aartsen vindt het verzet tegen de VS een “naïef idee.” Volgens hem moeten we "accepteren dat Amerika de enige overgebleven supermacht is.” Waarmee hij zijn collega's in de voormalige 'volksdemocratieën' na-aapt. Dit zijn zeer onheilspellende ontwikkelingen als het gaat om de democratie in Europa.
Het verzet in het Midden-Oosten is zo mogelijk nog groter, zelfs in Koeweit. Het enige land waar men werkelijk bang is voor Irak, en waar de meerderheid nog steeds een aanval ondersteunt, is de Verenigde Staten. Maar dat is een welhaast logisch gevolg van de vloed aan Hitlerverhalen over Saddam en zijn massavernietigingswapens.
6. De bewijzen
Ondanks de 'indrukwekkende bewijzen' (Trouw) die de VS in de Veiligheidsraad presenteerden, lijken haar eigen CIA en allerlei conservatieve denktanks weinig onder de indruk. Om maar niet te spreken van de landen in de regio zelf die, als Irak echt gevaarlijk zou zijn, daar de meeste hinder van zouden ondervinden. Volgens Robert Fisk, een van de meest gerenommeerde Midden-Oosten-correspondenten, zijn al deze zogenaamde 'bewijzen' allemaal flauwekul. En waarom niet luisteren naar Hans Blix, hoofd van het VN wapeninspectieteam, die een iets betrouwbaarder bron is dan de minister van een land dat een aanval aan het voorbereiden is. Blix benadrukte op zijn persconferentie van 4 februari dat er "geen bewijs" is gevonden voor mobiele biologische laboratoria, geen "overtuigende aanwijzingen" voor banden met Al-Qaeda en dat er "geen bewijs [is] voor het verstoppen of verplaatsen van materialen die gebruikt kunnen worden voor massavernietigingswapens."
Na de derde presentatie van 'indrukwekkende bewijzen' en de specifieke timing, is er geen enkele twijfel dat het niet veel meer is dan een gesmeerde pr-campagne.
7. De gevaren zullen alleen maar toenemen
Hoewel de reden voor de aanval het gevaar van massavernietigingswapens is, zullen de gevaren hiervan alleen maar toenemen, aldus de CIA. Wanneer de Iraakse maatschappij bij een overweldigende aanval instort, dan is de kans groot dat de wapens "geprivatiseerd" worden, aldus terrorisme-experts, en dat zij hun weg zullen vinden op de "markt voor onconventionele wapens, waar ze geen problemen zullen hebben om kopers te vinden." Op 6 februari kondigde Noord-Korea, een land dat wel over kernwapens beschikt aan dat het zich het recht voorbehoudt, net als de VS, tot een 'preventieve aanval'. De zwakke landen in de wereld zullen hier belangrijke lessen uit trekken; de Verenigde Naties en het internationaal recht zijn geen garantie voor voldoende bescherming. Het bezit van kernwapens vormt de enige echt goede afschrikking tegen schurkenstaten als de VS. En dat leidt zonder twijfel toty een toename van massavernietigingswapens.
8. Gevolgen voor de Iraakse bevolking
Of we nu de Amerikaanse propaganda moeten geloven, met hun verhalen over precisiebombardementen, of de waarschuwingen van allerlei NGO's, er bestaat geen twijfel over het feit dat er veel burgers het slachtoffer zullen worden. De euforische verhalen over Afghanistan hebben plaats gemaakt voor stilte, alle vrome beloftes ten spijt heeft "Enduring Freedom" het leven voor gewone Afghanen niet veel beter gemaakt. Veel ernstiger nog, de toekomst ziet er somber uit. Het Amerikaanse ingrijpen in de Iraakse politiek is tot op heden een catastrofe geweest voor de bevolking, en er is geen enkele reden om te verwachten dat het nu beter zal uitpakken.