Intimidaties van het bezoek aan de grensgevangenis (maart 1994)
Gebouw van Leugens brochure in 12 hoofdstukken naar aanleiding van 1 jaar grensgevangenis, mei 1993
Ontwikkelingen in de grensgevangenis (12 november 1993)
Ontwikkelingen in de grensgevangenis (25 oktober 1993)
Ontwikkelingen in de grensgevangenis (15 oktober 1993)
Ontwikkelingen in de grensgevangenis (29 april 1993)
Ontwikkelingen in de grensgevangenis (20 april 1993)
Ontwikkelingen in de grensgevangenis (7 april 1993)
Demonstratie na een jaar grensgevangenis (6 april 1993)
"Bijna helft gevangenen bleef in Nederland" Ervaringen van de bezoekgroep van het Autonoom Centrum in het Grenshospitium, 1992
Isolatie en overplaatsingen: de praktijk van de grensgevangenis (december 1992)
De grensgevangenis en racisme (opening 6 april 1992)
1992
"Bijna helft gevangenen bleef in Nederland"
Ervaringen van de bezoekgroep van het Autonoom Centrum in het GrenshospitiumOp 25 april 1992, nog geen drie weken na de opening van de Grenshospitium in Amsterdam Zuid-Oost, werd het Autonoom Centrum door Za‹rese vrienden gebeld met de mededeling dat een 7 maanden zwangere Zairese vluchtelinge was overleden in een ziekenhuis te Meppel. De vrouw was pas 14 dagen in Nederland, waarvan de eerste 12 in het Grenshospitium zonder adequate medische zorg. Het Grenshospitium is geopend op 6 april 1992 en was een gevangenis voor kansloze asielzoekers die op Schiphol aankwamen. Op dit moment is het een gevangenis voor illegalen, mensen zonder geldige papieren. Naar aanleiding van het onderzoek naar het overlijden van deze vrouw en de invloed van het gesloten karakter van het Grenshospitium ontstond een bezoekgroep. De bezoekgroep wilde een ondersteuning geven bij de asielverzoeken van vluchtelingen, morele steun geven in een voor hen onbegrijpelijke situatie en opkomen voor hun rechten als gevangenen. Daarnaast wilde de bezoekgroep informatie over de situatie van deze vluchtelingen en over de gesloten inrichting in de publiciteit brengen. Bij de opening van de gevangenis was het regiem vrij soepel. Naarmate de gevangenis meer en meer vol raakte, namen de spanningen toe. Deels omdat de gevangenen niet '4 tot 6 weken' opgesloten zaten zoals het Ministerie van Justitie beweerde, maar 4 tot 6 maanden. Een andere reden was het gebrek aan voldoende gekwalificeerd personeel. Een half jaar na de opening was de situatie zo ernstig, dat er al meer dan 5 keer ingegrepen was door een speciale oproereenheid van de politie, omdat het personeel de situatie niet meer aankon. Vluchtelingen werden met de regelmaat van de klok overgeplaatst naar isolatie-afdelingen van andere gevangenissen. Dit gebeurde ondanks dat rechters het herhaaldelijk verboden hadden. Wij ondervonden steeds meer moeilijkheden bij het afleggen van bezoeken. Wij mochten bijvoorbeeld geen pen en papier meer mee naar binnennemen en er was een verbod om met personeelsleden of rechtshulpverleners te praten. De vluchtelingen werden ge‹ntimideerd om van ons bezoek af te zien. Het meest opvallende van de grensgevangenis is dat in ruim dertig procent van de gevallen rechters besloten dat vluchtelingen door konden naar de open Opvangcentra. Daarnaast is bijna 10% van de gevangen vluchtelingen op straat gezet omdat het Ministerie van Justitie hen niet kon uitzetten. Vele van deze mensen hebben soms 6 maanden opgesloten gezeten.
