september 1998

Het verhaal van Mahlil

Stel je voor: je zit in een coffeeshop ergens in Nederland, er stormt iemand naar binnen en die zet een revolver op je hoofd. Hij schreeuwt tegen je en beschuldigt je van iets waar je niets vanaf weet. De vinger spant om de haan en dan drukt hij af. In een fractie van een seconde weet je je hoofd te draaien. Het gaat allemaal heel snel. Je valt neer, je voelt de pijn door je hele lichaam, je bent geraakt van boven tot onder. De kogel is bij je schouders je lichaam binnengegaan en heeft je lichaam diagonaal doorboord. Politie, ambulance, ziekenhuisopname. Het gaat allemaal razendsnel. En dan blijkt dat je plotseling als papierloze in Nederland verblijft.
Dit overkwam Mahlil. Gezien zijn gezondheidssituatie is het onverantwoord om hem na de eerste hulp op straat te zetten. Mahlil is behandeld in het Dijkzigt-ziekenhuis in Rotterdam: hij krijgt een stoma en wordt neurologisch onderzocht in verband met de chronische pijn die hij heeft. Zijn linkerbeen kan hij bijna niet gebruiken. Na drie maanden is Mahlil in principe uitbehandeld en zou hij overgebracht moeten worden naar een revalidatiecentrum. Het ziekenhuis probeert vrienden hem te laten meenemen. Gezien de toestand van Mahlil (stoma en zeer slecht ter been) dient hij in een hygiënische omgeving met begeleiding te worden ondersteund. Het ziekenhuis neemt contact op met de vreemdelingenpolitie die binnen enkele uren op de stoep staat en Mahlil meevoert naar de Willem II gevangenis in Tilburg.
In de Willem II wordt Mahlil opgesloten in een afzonderingscel. Afzondering staat zo goed als gelijk aan isolatie. Alleen in een cel, met een tafel, een stoel, een bed en een TV en één uur luchten/recreatie per dag. In die maand ziet hij geen advocaat. Twee dagen voor zijn vrijlating wordt hij gehoord door de Commissie van Toezicht. Voor de eerste rechtszaak over zijn gevangenschap (meestal vindt deze na 30 dagen plaats) wordt hij op straat gezet. Niet letterlijk. De directie van de Willem II vindt het blijkbaar ook onverantwoord om Mahlil gewoon op straat te zetten. Verwijderingsspecialist van de Willem II, dhr. Benoit, neemt contact op met verschillende opvangplekken voor illegalen in Brabant of zij geen plek hebben voor Mahlil. Als dit blijkbaar niet lukt wordt Mahlil in een busje geladen en naar Rotterdam gereden.
Voor de Pauluskerk wordt Mahlil uit de bus van Justitie gezet en wil men vertrekken. De Pauluskerk weet van niets en uit haar verontwaardiging. Terwijl de bus onderweg is van Tilburg naar Rotterdam is de Pauluskerk gebeld over Mahlil, maar men heeft duidelijk laten blijken Mahlil niet te kunnen opnemen. Naarstig overleg in Rotterdam levert een plek op. Justitie is er weer in geslaagd iemand botweg op straat te dumpen.
Vier maanden na de schietpartij waarbij Mahlil gewond is geraakt, zit hij in een opvang voor daklozen. Zonder al te veel mogelijkheden voor revalidatie. Het gaat slechter met hem. De pijn vermindert niet en zijn eigen verwachting dat hij snel weer zou kunnen lopen, komt niet uit. Binnen het stedelijk overleg in Rotterdam wordt zijn casus ingebracht met het oog op de financiering van zijn verblijfskosten en zakgeld. De afschaffing van de noodpot in de nieuwe Algemene Bijstandswet, zorgt ervoor dat er een nieuwe regeling getroffen dient te worden. Nadat een aanvraag voor een uitkering gehonoreerd wordt, krijgt Mahlil een ziekenfondsnummer en kan hij fysiotherapie krijgen. Uiteindelijk is een aanvraag voor een verblijfsvergunning op humanitaire gronden aangevraagd. Per slot van rekening is hij buiten zijn schuld gewond geraakt.